Έφυγε από τη ζωή η ποιήτρια Γιολάντα Σακελλαρίου (1948-2025)

Σε ηλικία 77 ετών άφησε την τελευταία της πνοή η ποιήτρια Γιολάντα Σακελλαρίου, στις 31 Ιανουαρίου 2025. Η Γιολάντα Σακελλαρίου, γεννημένη το 1948 στην Αθήνα, έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της στην πρωτεύουσα εργαζόμενη ως λογοπεδικός (λογοθεραπεύτρια). 

Είχε σπουδάσει ελληνική και γαλλική φιλολογία στην Αθήνα, παθολογία λόγου-φωνής-ομιλίας και επικοινωνίας στο Παρίσι και ήταν διδάκτωρ του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης. 

Ποιήματα και διηγήματά της φιλοξενήθηκαν σε ανθολογίες, έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, καθώς και σε μια ισπανική ανθολογία σύγχρονης ελληνικής ποίησης. 

Εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές: Κάποιες φορές ένας θλιμμένος λύκος (εκδ. Γαβριηλίδης, 2009), Αόρατο τρωκτικό (εκδ. Γαβριηλίδης, 2013), Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος (εκδ. Μικρή Άρκτος, 2022). Υπό έκδοση από τη Μικρή Άρκτο ήταν η τέταρτη ποιητική συλλογή της.

Η κηδεία της θα γίνει τη Δευτέρα 3/2/2025, στις 15:30, στον Ιερό Καθολικό Ναό Αγίου Λουκά, στο Ηράκλειο Αττικής. 

Δείγματα γραφής της Γιολάντας Σακελλαρίου από την τελευταία ποιητική συλλογή της: Η Γιασμίν ο Άχμεντ και Ιζάρ ο μικρός τους γιος (Εκδ. Μικρή Άρκτος, 2022):

Summertime

Με γάντια και παλτό σκύβεις στα πλήκτρα πιάνου

σαν κάτοψη συμμετρικής ρυμοτομίας μια πόλη μπρος σου

που τη χτίσαν ήχοι

Ανοίγεις παγωμένη τις φτερούγες

πιέζεις ψαύοντας μηχανικά

τα άσπρα και τα μαύρα κτίσματα

που μια καταποντίζονται και μια

αναβλύζουν μια μουσική αλλόκοτη – σαν στεναγμός

που σταδιακά αλλάζει

Ομίχλη στους καθρέφτες σου σαν αντανάκλαση

χωρίς μορφές κανένας τόπος ούτε χρόνος

ώσπου μια ήπια θαλπωρή σε κατακλύζει

απλώνεται στην παγωμένη ασπρόμαυρη πόλη

θάλλει

Να 'ναι οι χαμένοι κήποι της Εδέμ ή σκίρτημα αποδημητικού που νοσταλγεί ξανά το μέλλον;

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Γυμνό δωμάτιο. Θαμμένο μες στη γη.

Πλατεία Bebel στο Βερολίνο λευκοί τοίχοι.

Βιβλιοθήκες λευκές. Άδειες.

Επίμονη σαν μνήμη η λάμπα.

Φως από έναστρη οροφή.

Κανένας δεν το κατοικεί.

Μόνο μια πεταλούδα ξαφνικά σαν από χαραμάδα του μυαλού εισβάλλει στο απόλυτο.

Στης σιωπής το ελάχιστο φτερούγισμα.

Όπου ραγίζει η ακινησία.

Μια νύχτα μπορεί να 'ρθει απρόβλεπτη βροχή.

Από πυγολαμπίδες. Οπτασίες ίσως θα 'ναι καμένων λέξεων.

Φλόγες αόρατης πυράς.

Ν' αχνοφέγγουν και να ηχούν μες στην αγρύπνια πάνω από τέτοιες σκοτεινές άρρωστες μέρες

ΣΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ

προσδοκία να είσαι με το μέρος των αλκυονίδων

ΤΟΣΟ ΕΜΕΙΣ Όσο ποτέ κανείς μου επιστρέφεις τη ζωή

κάθε φορά πιο διάφανη

Σε γεωγραφίες άλλες δεν είμαστε ποτέ τόσο εμείς όσο μαζί

ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΣΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ

Βρεγμένο χώμα του φθινοπώρου

αίσθηση πρόσφατης στοργής

στην άκρη των δακτύλων

Πριν ένα χρόνο ακόμη αγαπούσες τα χρυσάνθεμα μητέρα

ΥΣΤΑΤΟ ΑΣΤΡΟ

Του εφήμερου λευκό πανάκι θ' αρμενίζεις

στο μελάνι των λυγμών μέχρι το φέγγος .